भाऊबीज
भाऊबीज आली गोड सण,
नात्यांचा हा सोनेरी क्षण।
बहिण भावाचं प्रेम अनोखं,
अश्रूंमधूनी फुललं लोभसपण।
लहानपणाची आठवण जागी,
गमती-जमती, खेळले सदा।
भांडणातही प्रेम लपलेलं,
ओठांवरचं हसू सर्वदा।
ओवाळते बहिण जिवाला,
आशिर्वाद देतो तीळ गळाला।
क्षणभर तरी वाटतं भारी,
जग थांबावं त्या नजरमाळा।
गोड गोड खाऊ, नवे कपडे,
भावाचं प्रेम आज बहिणीवेडे।
हस्तांवरच्या राखीची आठवण,
भाऊबीजेने पुन्हा स्मरते।
नातं हे नितळ, कुठंही न तुटे,
प्रेमाच्या धाग्याने घट्ट गुंफते।
दूर असले तरी मनं जवळी,
हृदयात तीच भावना फुलते।
भावाचं खांदा, बहिणीचा विश्वास,
यांच्या जोडीने गड सरतो खास।
कधी हसणं, कधी डोळ्यांत पाणी,
तरीही नातं हे सोन्यासारखं सरस।
या भाऊबीजेचं घेऊ वचन,
साथ सोडू न कधीच जीवन।
प्रेम, आधार, विश्वासाचा धागा,
राखे नात्यांची साखळी तनमन।
प्राची परचुरे वैद्य
